सगळ्याचीच खिरापत
झाली आहे आजकाल..
कुणीही येतो आणि खिरापतीसारखी
स्वतःची स्तुती करत बसतो..
कुणी भ्रमण ध्वनीतून खिरापत
वाटत संदेशांची..
का तर म्हणे मोफत संदेश आहेत…
कुणी असंख्य वेळ
शब्दांची खिरापत वाटत बसत..
का तर म्हणे…मोफत बोलणे आहे..
कुणी खोट्या हास्याची तर कुणी नकाश्रुंची
खिरापत वाटतच असत
रोजच्या मालिकांमधून…
संवाद तर असे असतात
जसे किलोवर मिळतात,
कुणी करतो चित्रपटाला ५० दिवस झाले
म्हणून आनंदाची उधळण,
खिरापत थोडक्यात ती हि पैशांची….
आणि नाती तर अशी कि
तिथेही व्याभिचारांची खिरापतच…
कुणाला काय तर कुणाला काय…
खिरापतीचे प्रत्येकाने दुकानच टाकले हाय..
कुणी नैसर्गिक आपत्ती आली कि ,
अपघात झाला कि
खिरापतीसारखी आश्वासने वाटतात,,
‘प्रसाद’ म्हणूनही साधी कुणाची
आश्वासनपूर्ती होत नाही…
कुणी आहेत पैसे म्हणून घेवून ठेवतो जमिनी
खिरापतीसारख्या…
मालमत्ता तेवढी करतात
खिरापतीसारखी…
काळा पैसा वापरून पांढरे कपडे घालण्याची हल्ली
प्रथाच झालीये,
समाजात वावरताना,
आत्मप्रौढी हि अशीच असते मिरवत
यांची खिरापतीसारखी..
समाजसेवा असते मात्र शून्य…
खिरापत त्या दारात मिळते,
ज्या दाराच्या आतमध्ये
देव असतो वसलेला..
हेच विसरून गेलो आहोत आपण..
आणि मग लक्षात आले कि अरेच्च्या
आपण ब-याच दिवसात तिथली
खिरापतच खाल्ली नाही…
देव तरी कसा भेटायला येणार
आपल्याला स्वताहून…
त्याचीही खिरापतीसारखी
आपण देवळच करून ठेवली आहेत…
त्यातून
खिरापतीसारखा पैसा कमावण्यासाठी………….
खिरापत….
आठवतेय का?
स्पंदन 