डोंबारी

कालच पुन्हा क्रिकेट खेळायला सुरुवात केली
काहीतरी व्यायाम हवा ना?
आणि हल्ली तसा कुठलाही संकल्प सोडायला काय आपण काहीही सोडतो…
पण त्याची अंमलबजावणी करताना खूप प्रयास करावे लागतात..
तर घराबाहेर पडलो आणि लगेच चौक लागला
तिथे एक जुनी लोककला म्हणू आपण,
पण डोंबारी आला होता, त्याची तयारी चालू होती,
तीन खांबी बांबू दोन्ही बाजूना लावून त्यावर दोरी टांगून तयार होती….
ढोल वाजायला लागला तशी गर्दी वाढली… लहान मुलगी आधी रस्त्यावर..
उद्या मारून लागली, कोलांट्या उडया मारू लागली.. नंतर ती त्या तीन खांबी बांबूवर लीलया चढली
वय साधारण ४ ते ५ वर्ष असेल… दोरीवर चढल्यावर तिला तोल सांभाळायला बांबू तिच्या गळ्यात जी दोरी होती त्यात अडकवला..
नि त्या ढोलाच्या तालावर…. लीलया दोरीवर चालत होती.. एक दोन वेळा चालल्यानंतर.. पुन्हा ती मध्ये आली.. आणि पायाने जोरजोरात दोरी
हलवू लागली.. तिच्या या हरकती बघून मी हि क्षणभर स्तब्ध झालो…
मला ऑलिम्पिक चाम्प नादिया ची आठवण आली..
या डोम्बार्यांचे पोटच या कलेवर आधारित आहे…खूप दिवसांनी असा खेळ बघितला डोम्बारीचा…
क्षणभर लहान झालो…….. मनात असा विचार आला
अरे लीलया दोरीवर चालणाऱ्या या मुलीचे नंतर काय होत असेल?
तिचे शिक्षण तर सोडाच पण उदार्निर्वाहासाठीच असे खेळ करावे लागत असतील.
मग या खेळला तिने तिचे ध्येयच का बनवू नये..
सरकार अशा मुलांना शोधून काढून त्यांना पूर्ण प्रशिक्षण देण्यास नाकाम ठरत आहे…
जोपर्यंत राजकीय हस्तक्षेप खेळामधून जात नाही तोपर्यंत भारतीय खेळला किवा खेळाडूना
मोठ्या प्रमाणावर……. सुवर्ण पदक मिळणार नाहीत…
आपण आपले एक सुवर्ण पदक मिळाले कि त्याचेच कौतुक करत बसतो..
त्यात आपण प्राविण्य मिळवून सातत्य दाखविले पाहिजे असे खेळाडू आणि खेलासाठीच्या
सुविधा आणि प्रशिक्षांची फळी उभारली पाहिजे….
जिथे गरज आहे तिथे उदासीनता दाखवली जात आहे…
आणि नको तेच वाद चावून चावून चिघळले जात आहे
आणि त्याच भोवती आपल्याला गुंडाळून ठेवले जात आहे…
आपलीही नागरिक म्हणून काही भूमिका आहे….
आयुष्यात एका तरी मुलाला / मुलीला कुठल्याही प्रकारच्या खेळासाठी
लागेल ते… सहकार्य करण्याची… मी मनोकामना केली आहे . कालच….
त्यासाठी मी माझ्या हितसंबंध… माझ्या परीने होईल ती आर्थिक मदत करण्यास तयार आहे…

जिद्द असावी अशी जिला नसावी हद्द.
नियती हि व्हावी त्या ठिकाणी स्तब्ध.