तू सांग मला

तू सांग मला समजावून प्रेम म्हणजे नक्की काय?
विश्वासच मजबूत जाळ कि मृगजळाची पातळ साय?

तू सांग मला समजावून प्रेम होत तरी कसं?
खरच स्पंदनांच्या लहरी उमटतात कि मनच होत वेडपीस

तू सांग मला समजावून प्रेम असत का आंधळं?
अधीर होतात गात्र गात्र का नुसताच साचतं आभासाच तळ?

तू सांग मला समजावून प्रेम खरच आहे का आपल्यात?
आपल्यातल्या विश्वासात? विश्वासातल्या श्वासात?
श्वासातल्या माझ्यात? माझ्यातल्या तुझ्यात?

डोंबारी

कालच पुन्हा क्रिकेट खेळायला सुरुवात केली
काहीतरी व्यायाम हवा ना?
आणि हल्ली तसा कुठलाही संकल्प सोडायला काय आपण काहीही सोडतो…
पण त्याची अंमलबजावणी करताना खूप प्रयास करावे लागतात..
तर घराबाहेर पडलो आणि लगेच चौक लागला
तिथे एक जुनी लोककला म्हणू आपण,
पण डोंबारी आला होता, त्याची तयारी चालू होती,
तीन खांबी बांबू दोन्ही बाजूना लावून त्यावर दोरी टांगून तयार होती….
ढोल वाजायला लागला तशी गर्दी वाढली… लहान मुलगी आधी रस्त्यावर..
उद्या मारून लागली, कोलांट्या उडया मारू लागली.. नंतर ती त्या तीन खांबी बांबूवर लीलया चढली
वय साधारण ४ ते ५ वर्ष असेल… दोरीवर चढल्यावर तिला तोल सांभाळायला बांबू तिच्या गळ्यात जी दोरी होती त्यात अडकवला..
नि त्या ढोलाच्या तालावर…. लीलया दोरीवर चालत होती.. एक दोन वेळा चालल्यानंतर.. पुन्हा ती मध्ये आली.. आणि पायाने जोरजोरात दोरी
हलवू लागली.. तिच्या या हरकती बघून मी हि क्षणभर स्तब्ध झालो…
मला ऑलिम्पिक चाम्प नादिया ची आठवण आली..
या डोम्बार्यांचे पोटच या कलेवर आधारित आहे…खूप दिवसांनी असा खेळ बघितला डोम्बारीचा…
क्षणभर लहान झालो…….. मनात असा विचार आला
अरे लीलया दोरीवर चालणाऱ्या या मुलीचे नंतर काय होत असेल?
तिचे शिक्षण तर सोडाच पण उदार्निर्वाहासाठीच असे खेळ करावे लागत असतील.
मग या खेळला तिने तिचे ध्येयच का बनवू नये..
सरकार अशा मुलांना शोधून काढून त्यांना पूर्ण प्रशिक्षण देण्यास नाकाम ठरत आहे…
जोपर्यंत राजकीय हस्तक्षेप खेळामधून जात नाही तोपर्यंत भारतीय खेळला किवा खेळाडूना
मोठ्या प्रमाणावर……. सुवर्ण पदक मिळणार नाहीत…
आपण आपले एक सुवर्ण पदक मिळाले कि त्याचेच कौतुक करत बसतो..
त्यात आपण प्राविण्य मिळवून सातत्य दाखविले पाहिजे असे खेळाडू आणि खेलासाठीच्या
सुविधा आणि प्रशिक्षांची फळी उभारली पाहिजे….
जिथे गरज आहे तिथे उदासीनता दाखवली जात आहे…
आणि नको तेच वाद चावून चावून चिघळले जात आहे
आणि त्याच भोवती आपल्याला गुंडाळून ठेवले जात आहे…
आपलीही नागरिक म्हणून काही भूमिका आहे….
आयुष्यात एका तरी मुलाला / मुलीला कुठल्याही प्रकारच्या खेळासाठी
लागेल ते… सहकार्य करण्याची… मी मनोकामना केली आहे . कालच….
त्यासाठी मी माझ्या हितसंबंध… माझ्या परीने होईल ती आर्थिक मदत करण्यास तयार आहे…

जिद्द असावी अशी जिला नसावी हद्द.
नियती हि व्हावी त्या ठिकाणी स्तब्ध.

एक चांदण्या मनाला

एक चांदण्या मनाला होती चंद्रकोराची ग प्रीत,
चंद्रकोराच्या रुपाची अनोखी होती रीत…

रोज अनोखे रूप, रोज अनोखे लावण्य,
त्याच्यापुढे ‘तिला’ होते सारे – सारे नगण्य

त्याची पौर्णिमा झालेली त्याने भरून पहिली..
प्रकाशाची मळवट तिने माथिया लाविली..

रूप खालावत गेले, तसे काहूर दाटले,
एक ‘सावित्रीचे’ भाल असे पांढरे पडले

तरी प्रेमाची ‘संगत’ हर एक राती होती..
आता ‘त्याचे-तिचे’ प्रेम शत तारकांच्या ओठी…

परीघ

परीघामध्ये फुले पसरती…
परिघाबाहेर फांद्या डोलती…
कधी ऐकावे कान देवून…
वर्तुळातली त्रिज्या बोलती…

मुक्त आकाशी विरहून थकती,
अन फांदीवरती बसती,
विश्वासाचा धरून धागा…
पक्षी आनंदाने किलबिलती…

‘त्या’ क्षणाचे जगणे

अळवावरून पडताना थेंबसुद्धा त्या क्षणाला अनेक युगे जगतो
‘त्या’ क्षणाचे जगणे प्रिये मी तुझ्याकडे मागतो..

चौकटीच्या इवल्याशा फटीतून कवडसा अंधारातून झगमगतो
‘त्या’ क्षणाचे जगणे प्रिये मी तुझ्याकडे मागतो..

नयनी अश्रू, ओठी हास्य, खेळ असा आननी रंगतो..
‘त्या’ क्षणाचे जगणे प्रिये मी तुझ्याकडे मागतो..

चंद्र-चांदण्या दिसती जेव्हा पुनवेचा दिन उगवतो..
”त्या’ क्षणाचे जगणे प्रिये मी तुझ्याकडे मागतो..

अनुत्तरीत

तंत्र ज्ञानातील प्रगती खरच अवाक करणारी आहे.
क्षणार्धात दुसर्याशी संपर्क साधू शकणारा मोबाईल
किवा तत्काळ निरोप पोचविणारा त्यातील संदेश वाहक किवा
E-mail सेवा …
सर्व काही क्षणार्धात…
पण आपण जर जरासं डोकावलं पूर्वार्धात तर?
कारण मानवानेच तंत्रज्ञान प्रगत केल..
पण दुसर एक तंत्रज्ञान जे कुणी निर्माण केलं,
त्याचा निर्माता कोण हे एक कोड आहे..
आपण कौतुक करतो एखादा कपडा शिवल्यावर त्या शिंप्याचे.
पण अक्ख्या अंगावर एकही शिवण नसलेली कातडी पांघरणारा तो शिंपी कोण?
इवल्याशा मेंदूतून असंख्य आदेश देणारी रचना व शरीरावर कुठेही स्पर्श / दुखापत झाली
तरी प्रत्युत्तर संदेश देणारा कोण?
१० मेगापिक्सल किवा १२ मेगापिक्सल क्यामेराचे आपण कौतुक करतो
कधी लाखो किलोमीटर अंतरावरील चंद्र, सूर्य किवा तारे बघू शकणार्या डोळ्यांचा मेगा पिक्सल किती असेल याचा विचार केला आपण?
असं सगळ आहे.
विचार करायला गेलो कि मन थक्क होतं,
अन काही प्रश्नांची उत्तर अनुत्तरीत राहतात….

शब्द फुले

शब्द फुले तू वाहिलीस…
त्या फुलांची यातनाही तू पाहिलीस…
ओल्या जखमा जितक्या जास्त…
तितकी संवेदना राहील तंदुरुस्त…

संवेदना जागृत तर
आपणही राहू जिवंत…
शरीराने तर प्रत्येक जण जिवंत राहतो…
मनाने खरा मनस्वी जगाकडे पाहतो…

स्मशान : हल्ली निवांत भेट होण्याची जागा

कदाचित तुम्ही म्हणाल की, काल नाही ब्लॉग लिहायला लागला तर काही हि बरळतोय कि काय
पण सकाळीच एका मातीला जावून आलो..
आमच्या जवळच राहणाऱ्या आजी गेल्या… आजी म्हणजे एक जिव्हाळ्याचा शब्द आहे… नाही का?
त्यांचा वयही खूप होत पण त्या दोन चार दिवसापूर्वी ठणठणीत होत्या, गेल्या दोन-चार दिवसात अन्न पाणी जात नव्हतं इतकंच..
स्मशानात जात असताना आजू बाजूला झालेल्या इमारती पाहुनी एकजण हळूच कुजबुजला
कि अरे रोज असे हे दृश्य बघायला लागणार असेल तर इथे कशाला आपण घर घ्यायचे…?
नशीब त्या आजूबाजूच्या कुठल्याच इमारतीचा बिल्डर आमच्या सोबत नव्हता….
आणि त्याने हि जर गोष्ट ऐकली तर त्याला “इथले स्मशान आम्ही दुसरीकडे हलवणार आहोत” अशी जाहिरात केल्याशिवाय त्याचे block जाणार नाहीत
हे नक्की करायला पाहिजे…
आम्ही स्मशानात गेल्यावर सगळी तयारी सुरु असताना एक एक ग्रुप तयार झाले…
कोणी सोसायटी वर बोलत होते, कि
किती दिवस झाले अजून सोसायटी झाली नाही………. बिल्डर कॉमपौंड घालणार होता, हे करणार होता,
कुणीतरी तावातावाने बोलत होता, एकही सोसायटी अशी नाही कि जिथे भानगड नाही, कुठे कोण बिल्डर ला
शिव्या घालत होते, तर कुणी सोसायटी ची थकबाकी ठेवली त्याला…. बर आवाजाचा volume कमी होत नव्हता
एकीकडे इथल्या ब्राह्मण समाजाच्या वरती भाष्य चालू होते, बोलणारेही त्याच समाजाचे होते बर का?
कि अरे समाजाची आपण मीटिंग ठेवतो, त्याला कुणी येत नाही
सत्कार समारंभ ठेवले तर फक्त ज्या विद्यार्थ्यांचा सत्कार असतो तो आणि त्याचे पालक इतकेच लोक येतात…
बाकी कुणी येत नाही. थोडक्यात समाजामधील लोकांमध्ये असलेली अनास्था त्याने बोलून दाखवली
बर इथल्याही ग्रुप मध्ये आवाजाचा volume कमी होत नव्हता.
एकीकडे महाड वरून पुण्याला जाणारा जवळचा रस्ता कसा तयार होतो आहे ते बघत होते,
बर इथल्याही ग्रुप मध्ये आवाजाचा volume कमी होत नव्हता.
तर कुणी दोन मित्र भेटले ते बोलताच होते, किती दिवसात भेट झाली नाही वगैरे वगैरे,
मधेच कुणाचे mobile phone खणखणत होते, त्यांचेही फोन वरील संवाद चालूच होते
बर इथंही आवाजाचा volume कमी होत नव्हता.
थोडक्यात जो तो प्रत्येकाला बर्याच दिवसांनी भेटत असल्याने गप्पा मारण्याचा क्षण आणि भेटण्याचा क्षण एकत्र आले..
ज्या आजी निवर्तल्या त्यांचंही वय फार होतं
निष्कर्ष असा काढला कि मृत्यू झालेल्या माणसाचे वय जेवढे जास्त तेवढा स्मशानात आवाजाचा volume जास्त

घरी परत जाताना हातात आमच्या रिकामी शिडी होती…
आणि मनामध्ये…
स्मशानात एका पाटीवर लिहिलेले
“माणसाला जीवनात काही नाही मिळाले तरी मृत्यू हा मिळतोच…”
हे वाक्य मनात घर करून राहिलं….

स्पंदन माझं त्यांच्यासाठी

स्पंदन माझं त्यांच्यासाठी
ज्यांनी वाचवलं देशाला,
प्रसंगावधान दाखवून जिवंत पकडलं त्या कसाबला
स्पंदन माझं त्यांच्यासाठी
जे होते तिथे लढायला धैर्याने
विजय मिळवला त्यांच्या अमर्याद शोर्याने
स्पंदन माझं त्यांच्यासाठी
ज्यांनी केला नि;पात त्या क्रूर कर्म दहशतीचा
लोकांच्या मनात दडलेल्या भीतीचा
स्पंदन माझं त्यांच्यासाठी
ज्यांच्या वीरांगना एका डोळ्यात अश्रू असताना
एका डोळ्यातून आपला देशाभिमान दाखवताना
स्पंदन माझं त्यांच्यासाठी
ज्यांना आलं वीर मरण
जेव्हा गेलं त्यांना अमरत्व शरण
स्पंदन माझं त्यांच्यासाठी
ज्यांच्या देहात घुसून गोळ्या झाली शरीराची चाळणी
कुटुंबाचा कमावता हात गेला अशा धोकादायक वळणी
स्पंदन माझं त्यांच्यासाठी
जे आजही दुखातून सावरू शकले नाहीत…
आज त्यांच्या स्मृतीतून अजून त्यांचे आपले गेले नाहीत..
स्पंदन माझं त्यांच्यासाठी
ज्यांनी बजावली कामगिरी बाजीप्रभू सारखी
ज्यांची कुटुंब झाली त्यांना कायमची पारखी
स्पंदन माझं त्यांच्यासाठी
ज्यांना अजूनही आठवतात ते क्षण
धैर्याचे, दहशतीचे आणि निर्भीडतेचे
स्पंदन माझं त्यांच्यासाठी
ज्यांनी केला निर्धार पुन्हा असल्या शक्तींचा उदय न होण्याचा
आणि आलेच कुणी तर त्यांना नि; पात करण्याचा
स्पंदन माझं त्यांच्यासाठी
ज्यांना आहे आदर आपल्या सैनिकांवर
आपण सुरक्षित आहोत ज्यांच्या आधारावर
स्पंदन माझं त्यांच्यासाठी
त्यांना सदैव चीर;शांती लाभू दे..
त्यांच्या स्फूर्तीने आम्हास एक वेगळी स्फूर्ती लाभू
बिमोड करावया दहशतीचे
रक्षण करावया भारतमातेचे….

जय हिंद…
भारत माता कि जय !

आम्ही जन्माचे गोंधळी

आम्ही जन्माचे गोंधळी, आम्ही जन्माचे गोंधळी

कुणी मराठीवरून घालतो गोंधळ
कुणी भैयावरून घालतो गोंधळ
कुणी विधानसभेत तर
कुणी राज्यसभेत घालतो गोंधळ

हि टिमकी राजकारणासाठी हि टिमकी स्वार्थासाठी
आम्ही जन्माचे गोंधळी, ते वाजवती सारखी

कुठे जायचे असेल तर त्याचा गोंधळ
रस्त्यावर गेलो तर गाड्यांचा गोंधळ
शांतता शोधावी तर होर्न चा गोंधळ
शुद्ध हवा शोधावी तर प्रदूषणाचा गोंधळ

ती टिमकी खोटी पर्यावरणाची…. ते वाजवती सारखी
आम्ही जन्माचे गोंधळी, आम्ही जन्माचे गोंधळी

राजकारण म्हणावे तर त्यातही गोंधळ
पक्षा पक्षाचा गोंधळ नि नेत्यांचा गोंधळ
कुणाचा गोंधळ खातेवातापाचा
तर कुणाचा जागावाटपाचा

ती टिमकी राजकारणाची ते वाजवती सारखी
आम्ही जन्माचे गोंधळी, आम्ही जन्माचे गोंधळी

विकास म्हणावा तर उद्घाटनाचा गोंधळ
उदघाटनात श्रेय लाटण्याचा गोंधळ
विकास कामाच्या tender चा गोंधळ
tender च्या वाटपात निधीचा गोंधळ

ती टिमकी विकासाची ते वाजवती सारखी
आम्ही जन्माचे गोंधळी, आम्ही जन्माचे गोंधळी

अहो झोपाद्पात्त्यांचा गोंधळच गोंधळ
त्यांच्या मान्यतेचा गोंधळच गोंधळ
माणसांचा गोंधळ, पैशाचा गोंधळ
घराघराचा करत्यात ते गोंधळ
म्हाडा भी नाही सिडको भी नाही
सुधारू शकत घराचा गोंधळ

ती टिमकी घर देण्याची ते वाजवती सारखी
आम्ही जन्माचे गोंधळी, आम्ही जन्माचे गोंधळी

अहो भन्नाट आहे विजेचा गोंधळ
वीजच नाही नि बिलाचा गोंधळ
बिलात आकडे म्हणजे बी गोंधळ
बिल भरून सुद्धा विजेचा गोंधळ
लोड शेडींग कमी करायचा गोंधळ
वीज पूर्ण देण्याचा गोंधळ,

ती टिमकी पूर्ण विजेची…. ते वाजवती सारखी
आम्ही जन्माचे गोंधळी, आम्ही जन्माचे गोंधळी

पाण्याचा नावाने बोम्बला गोंधळ
धरण बांधू असा आश्वासनाचा गोंधळ
कुठे pipe line सारखी फुटण्याचा गोंधळ
कुठे पाणी नाही असे बघण्याचा गोंधळ

ती टिमकी पूर्ण विजेची…. ते वाजवती सारखी
आम्ही जन्माचे गोंधळी, आम्ही जन्माचे गोंधळी

कुठे होतो आहे महागाई चा गोंधळ
कुठे होतो आहे धान्य टंचाई चा गोंधळ
हे गोदामाचे मालक श्रीमंत व्हायचा गोंधळ
गोंधळात गोंधळ सोन्याचा गोंधळ
share च्या अनिश्चीततेचा गोंधळ

ती टिमकी पूर्ण समृद्धीची, ते वाजवती सारखी
आम्ही जन्माचे गोंधळी, आम्ही जन्माचे गोंधळी

आता हा गोंधळ थांबायला हवा, डोळ्यांचा goggle काढायला हवा
नाहीतरी यांचे हे असेच चालेल,
आणि राहू आपण
जन्माचे आंधळी , आपण जन्माचे आंधळी